Hepimizin bu dünyaya bir geliş amacı var.
Bu amacın farkına kimimiz 15’inde, kimimizse 55’inde farkeder…
Kimimizse ömrünün son nefesine kadar bunun farkına varmaz…
Yaşam amacının farkına varmış insanları etrafınızda bir gözlemleyin…
Kolay kolay hiçbir şeye kızmaz, sinirlenmez, öfkelenmez…
Kendisine kötülük yapan kişileri bile huzur dolu bir biçimde affeder…
Bilir ki affetmek en büyük erdemdir.
Bu dünyaya insan olarak geldik diyoruz…
Lakin insan olarak yaşamayı biliyor muyuz?
Yaşam amacımızın farkında mıyız?
İnsanın ne olduğunu biliyor muyuz?
Çok çok azımız farkında kendinin ve yaşam amacının…
Bu insanlar ki toplumu ayakta tutan, bu insanlar ki sürekli olarak insanlığın gelişmesi için çaba harcayan…
Sevgi, saygı, hoşgörü, paylaşım, kardeşlik gibi değerleri yaşayıp – yaşatan bu kimseler toplum içinde kendini hiçbir zaman belli etmez, hiçbir yerde, hiçbir şeyde öne çıkmak istemezler…
Sadece görevlerini yaparlar ve bir kenarıya çekilirler…
Başlık “Affettim, siz de affedin” idi, nereye geldik…
Evet… Affetmek en büyük erdem…
Sizler de bu hayat yolunda ilerlemek istiyorsanız, insan olmanın büyük hazzını tatmak istiyorsanız, her kim size kötülük yapıyorsa onu affedin…
Ben şimdiye kadar bana hangi zamanda, hangi yerde, hangi şekilde olursa olsun kötülük yapanları, yapmam gereken görevleri yapmamı engelleyenlerin hepsini affettim…
Çünkü onlar, yapmam gereken işlerin önemini bana hatırlattılar…
Onlar benim olgunlaşmamı, ben olmamı sağladılar…
Yoksa ben de pek çok insan gibi rutin bir yaşam sürüp, son nefesime kadar dünya nimetlerinden mümkün olduğunca yararlanıp, zamanı gelince bu dünyadan göçüp gidecektim…
Şimdi ise kim olduğumu biliyorum, ne yapmam gerektiğini biliyorum…
Ve mümkün olduğunca da insanlarla bunu paylaşmak istiyorum…
Ben bir kişisel gelişimci değilim, ya da bir akıl hocası vs…
Sadece yaşamın bana öğrettikleriyle, insanların bana öğrettikleriyle biraz olgunlaşmış (demesek de olur aslında) birey – insan olarak kendimce insanlara örnek olmak istiyorum…
Bunları yaparken en iyi, en başarılı, en çok kazanan vs. gibi şeyleri tamamen aklımdan çıkardım…
Çünkü bunlar bizi yaşam amacımızdan uzaklaştıracak hedefler…
Bana göre; bizim amacımız öncelikle insan olmak…
Çevremizde insan olma yolunda olan kardeşlerimize rehberlik etmek…
Hölderlin, 1780’li yıllarda yazdığı Hyperion kitabının bir yerinde şöyle yazıyor…
“İnsanlar yaşadığı ortamı kolaylıkla cennete çevirebilecekken, onlar zoru seçiyor ve yaşadığı ortamı cehenneme çeviriyor. Halbuki, çevresindeki insanları hiç olmazsa kendi düzeyine getirebilse insanoğlu, orası onun cenneti olacak…” gibi…
Her ne kadar bu konular hakkında dünya kadar kitap yazılmış olsa da ben içlerinden en çok okuduğum kitabı sizinle paylaşmak istiyorum…
Krishnamurti, İÇ ÖZGÜRLÜK…
Bana göre YAŞAMIN ANAYASASI olan bir kitap…
Okumanızı öneririm…
Fazla uzatmadan bir de kitaplardan bir alıntı ile noktayı koymak istiyorum…
“İnsanların en hayırlısı kendinden başkasına hiçbir karşılık beklemeden yardım eli uzatandır.”
Ve “Kendine yapılmasını istemediğini başkasına yapma…”
Her şey gönlünüzce olsun…
Sevgiyle kalın…
